dziwić się

См. также в других словарях:

• dziwić się — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, dziwić sięwię się, dziwić sięwi się {{/stl 8}}{{stl 7}} być zdziwionym, mieć trudności ze zrozumieniem kogoś, z uwierzeniem w coś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Do dziś się dziwię, jak mogłaś to zrobić. Dziwię się, że ten …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• dziwić — ndk VIa, dziwićwię, dziwićwisz, dziw, dziwićwił «wprawiać w podziw, w zdumienie; zadziwiać, zdumiewać» Wszystko ją dziwiło i zaciekawiało. Dziwi mnie, że wygłaszasz takie sądy. dziwić się «być zdziwionym, okazywać zdziwienie» Dziwić się czemuś,… …   Słownik języka polskiego

• dziwować się — ndk IV, dziwować sięwuję się, dziwować sięwujesz się, dziwuj się, dziwować sięował się pot. «zdumiewać się, dziwić się» Nie dziwuj się, że tak pytam o wszystko …   Słownik języka polskiego

• dziwować się — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ia, dziwować sięwuję się, dziwować sięwuje się, pot. {{/stl 8}}{{stl 7}} dziwić się, podziwiać : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wszyscy się dziwowali, że wygrałem samochód w teleturnieju. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• zdumiewać się – zdumieć się — {{/stl 13}}{{stl 7}} dziwić się bardzo komuś bądź czemuś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zdumiał się na jego widok. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• nadziwić się — dk VIa, nadziwić sięwię się, nadziwić sięwisz się, nadziwić siędziw się, nadziwić sięwił się zwykle w zwrocie: Nie móc się nadziwić komuś (czemuś) «nie móc przestać się dziwić, nie móc wyjść z podziwu» Nie mogli się nadziwić jej pracowitości …   Słownik języka polskiego

• nie móc się nadziwić — {{/stl 13}}{{stl 8}}{komuś, czemuś} {{/stl 8}}{{stl 7}} nie przestawać się dziwić; nie móc wyjść z podziwu : {{/stl 7}}{{stl 10}}Nie mógł się nadziwić jego rozsądkowi. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• trząść — ndk XI, trzęsę, trzęsiesz, trzęś a. trząś, trzęście a. trząście, trząsł, trzęsła, trzęśli, trzęsiony 1. «poruszać czymś, kimś raz po raz energicznie, gwałtownie, wywołując chwianie się; szamotać» Trząść głową. Koń trzęsie łbem, grzywą. Wichura… …   Słownik języka polskiego

• gęba — ż IV, CMs. gębabie; lm D. gąb (gęb) 1. rub. «usta, wargi, jama ustna; także jako miejsce, gdzie się znajdują narządy mowy; mowa» Chodził z otwartą gębą. Nie wypuszczał fajki z gęby. ◊ Gęba (gębę) na kłódkę! «milcz, nie mów ani słowa; dochowaj… …   Słownik języka polskiego

• słuchać — ndk I, słuchaćam, słuchaćasz, słuchaćają, słuchaćaj, słuchaćał, słuchaćany 1. «świadomie odbierać wrażenia dźwiękowe; zwracać uwagę na to, co się słyszy; starać się słyszeć coś; odbierać i rozumieć czyjąś wypowiedź» Słuchać uważnie, z uwagą, z… …   Słownik języka polskiego

• rozdziawiać — ndk I, rozdziawiaćam, rozdziawiaćasz, rozdziawiaćają, rozdziawiaćaj, rozdziawiaćał, rozdziawiaćany rozdziawić dk VIa, rozdziawiaćwię, rozdziawiaćwisz, rozdziawiaćdziaw, rozdziawiaćwił, rozdziawiaćwiony, posp. «otwierać, rozwierać szeroko usta (u… …   Słownik języka polskiego